"What are you running away from?" Vroeg de Amerikaan aan de bar waarmee ik in gesprek raakte wachtend op mijn volgende vlucht. "Niks! zei ik, tenminste: niet dat ik weet, ik weet waar ik naar op weg ben!"Ik klonk overtuigend. Hij geloofde me.

Ik ook.

​

Even ervoor liet ik letterlijk alles achter me om thuis te vinden, om mijn nieuwe onderneming te starten en van mijn geldpotje een nog groter geldpotje te maken, een nieuw huis te bouwen en om de liefde mij te laten vinden. Ik vloog van oost naar west en terug  om te vinden wat ik zocht. 

Later lag ik, blut, hart-gebroken, en met het gevoel dat mijn leven drijfzand was in mijn ouder tienerkamer onder mijn kleine nichtjes Frozen dekbed. 37 in plaats van 17 dit keer. Me afvragend hoe mijn kleine nichtje het leven beter leek te begrijpen dan ik dat deed op dat moment.

Ik erachter kwam dat het meest dappere om te doen niet is alles achter te laten, maar om te durven zitten met jezelf. In dat drijfzand. En erop vertrouwen dat je niet verdrinkt. Dat daar dan dat thuis is. In je eigen ongemak en gevoeligheid. 

​

Wat ik zocht in die eenzaamheid en angst waar ik zo hard van weg rende? Mijn ziel, of zoals ik het wel eens noem 'de ik in mij die altijd ok is.' Die vond ik via de pen. 

Wat ik wel terugvond daar onderin die put? De pen. En door schrijven kwam ik erachter dat we allemaal veel meer hetzelfde zijn dan dat we anders zijn. Als we maar durven kijken.

​

​